Verliefd
Eerst platonisch,
maar toen begon het
door te breken,
in m'n lijf.
Vevult van zindering
realiseerde ik me:
bestand tegen verhindering,
dus liet het vrijelijk stromen.
Was het nu zo?
Voelde ik het goed?
Stuurde jij dat naar mij?
En maakte mij dat
zo vol van vreugde,
met zo'n diepte,
alsof jij
en ik samen waren,
terwijl wij
afzonderlijk
van niets wisten?
Terwijl ik zocht naar antwoord,
en honderden excuses,
schemerde iets van zekerheid,
de golvenzee mee binnen, maar..
Ach dat kan 't niet zijn.
hoorde ik mezelf zeggen,
Nee het kan niet.
Maar dat gevoel...
Het vlaagt, en vlucht,
vleugelt en zucht,
zwiert in stralende lucht,
als onvoorspelde lente,
verlangend, verrassend,
vrij maar gevangen,
in twijfelende
tegenstelling,
misschien niets,
met elkaar te maken,
maar waarom
overkwam mij dit?
of kan het toch.