Herinneringen vliegen over mijn scherm,
te vaak geleefd, te kort langs de berm.
Terugdenkend aan anderhalf jaar geleden,
Mijn allergrootste droom werd werkelijkheid,
nu zijn er dingen die ik liever mijd.

Ik wilde zo graag gelukkig zijn,
en dacht niet meer aan de pijn.
Maar ben ik ooit echt gelukkig geweest?
Wat is gelukkig zijn eigenlijk, wie weet dat?
iedereen heeft van die momenten, ik ben het zat?

Ik dacht mijn liefde te hebben gevonden,
nog op de dag dat we voor het altaar stonden.
Een kind was op dat moment mijn grote wens.
Huisje, boompje beestje, dat wilden we beiden.
Nu zou ik het liefste van je scheiden.

Op dit moment staat mijn leven echt stil,
hoe hard ik ook wil, hoe hard ik ook gil.
Ik kan nu niet verder met mijn toekomstplannen.
Zal ik ooit nog een kind kunnen krijgen,
en mijn geheimen kunnen blijven verzwijgen.

Ik kijk terug op de geboorte van haar, zo klein,
heerlijk liggen in mijn schoot, ooh zo fijn.
Maar de tijd zal niet stil blijven staan.
Ik ben het helemaal nit waard nog een kind,
eigen schuld, dat is wat ik er van vindt.

er zijn duizenede verklaringen voor het kwaad,
maar geen ervan is een excuus voor mijn daad.