Ik zing je heel normale woorden.
Ik speel je heel gewone akkoorden.
Voor jou heb ik geen poespas,
de tijd is voorbij dat je dat waard was

Je was het waard toen je altijd naar me lachte.
Je lach had dat magische en dat zachte.
Maar helaas is het over en uit,
en staan we duidelijk in ons besluit.

Als troost loop ik buiten door de regen,
zoekend naar mijn eigen paden en wegen.
Het enige dat ik er vind is stilte.
Ik loop nog even door en word gek van de kilte

De kilte die me zo bekend voorkomt uit onze gesprekken.
De keren dat we onze ruzie's uitvochten,
Het vervolgens goed maakten en alle hoop weer oppakten.
Het was de juiste oplossing die we zochten.

Alleen ging het vinden van die oplossing niet volgens plan,
eigenlijk kwam het er totaal niet van.
We zijn er nog een lange tijd mee bezig geweest,
maar uiteindelijk gaven we het de geest.

Mijn wandeling is bijna op zijn eind
wanneer de regen langzaam verdwijnd.

dus ik zing je nog een keer mijn heel normale woorden,
en dan speel ik je nog een keer mijn gewone akkoorden.
Voor jou heb ik nu geen poespas meer,
die tijd is voorbij en komt niet weer.