Lieve Mama.

Heel vaak zit ik hier te denken aan jou.
Hoe vertel ik je dat ik ontzettend van je hou.
Je bent een groot gemis in mijn leven.
Waarvoor konden wij elkaar niet meer geven.
Zomaar werd je uit mijn leven weggerukt.
Het werd door niemand verteld het was ineens stuk.
Jij wilde mij nog een dag van tevoren spreken.
Maar dat werd tegen gehouden en dat was geen goed teken.
Nu zit ik soms te hopen dat je gewoon even langs komt wippen.
Maar ik weet dat is onmogelijk,mijn hersens kraken dan weer als stomme kippen.
Mama ik wil je zeggen dat ik je mis.
En ik hoop dat jij van boven zie hoe ik iedere keer mijn tranen weer wis.
Ik zal zo graag met jou willen praten over alles wat mij dwars zit.
Maar ik heb nu wel gemerkt dat het leven is een eenzame rit.
Vroeger had jij beslist geen tijd voor mij.
Ik begreep er niet veel van en dat deed dan weer pijn.
Maar acht kinderen opvoeden is een zware taak.
Dat maakt voor mij dan een gesloten zaak.
Nu ben ja al tien jaar lang niet meer in mijn leven.
En geloof mij nou maar ik had je zoveel willen geven.
Maar het lot heeft anders beslist het heeft niet zo mogen wezen.
Mama ik mis je gewoon meer kan ik er niet van maken.O G.od ik wilde dat ze er nog was.