Ik weet niet meer wat ik doen moet,
doe toch altijd zo mijn best.
Maar blijkbaar is het toch niet goed,
verdriet is wat mij rest.
Je moet je gevoelens kunnen uiten,
en dat mag je, dat weet je best.
Maar sluit me dan niet buiten,
met verwijten waarmee je me kwetst?
Ik heb al zoveel doorstaan,
met ons gecombineerde gezin.
En ik kan dat allemaal wel aan,
al liep het moeilijk vanaf het begin.
Ik kan best buigen,
en heb genoeg “rek”.
Maar laat niet alle energie uit me zuigen,
ik ben verdorie toch niet gek?!
Een ieders onvrede mag ik dragen,
mag ik open voor staan.
En niemand hoeft dat aan me te vragen,
ik kan dat echt wel aan.
Maar ook ik heb toch mijn grens,
en pas op: Hij is bijna bereikt.
Ik ben ook maar een mens,
wat uiteindelijk toch bezwijkt…
__________ Nonnetjuh __________