(LR) geschoven
met je tere arm gehaakt
achter de zijne, je lach
in mijn oren, mijn ogen
geloven niet wat ze weten
dat je me bent bent vergeten
nu al, sneller dan verwacht
ik hoef jou niet meer
in mijn hart te krassen
andere foto's aan de muur
mogen dan toch blijven
hangen kijken naar mij
bezig met alweer mezelf
blijf ik maar even binnen
laat het buiten waaien
over-waaien, onder-regenen
of sneeuwen, ik weet niet
hoe lang ik jou wil
kwijt zijn in dit licht
dat me zolang heeft verblind
achter de zijne, je lach
in mijn oren, mijn ogen
geloven niet wat ze weten
dat je me bent bent vergeten
nu al, sneller dan verwacht
ik hoef jou niet meer
in mijn hart te krassen
andere foto's aan de muur
mogen dan toch blijven
hangen kijken naar mij
bezig met alweer mezelf
blijf ik maar even binnen
laat het buiten waaien
over-waaien, onder-regenen
of sneeuwen, ik weet niet
hoe lang ik jou wil
kwijt zijn in dit licht
dat me zolang heeft verblind
Reacties op dit gedicht
| Cora (ZIJ): | Vrijdag, maart 09, 2007 22:03 |
| Zucht, wat een knap werkje lever jij hier, vol ironie, verdriet, ja prachtig gedaan, | |
| remie: | Dinsdag, maart 06, 2007 18:37 |
| stil gelezen, mooie verwerking, pracht gedicht...liefs remie | |
| happy_in_love: | Dinsdag, maart 06, 2007 18:29 |
| mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Frans Vlinderman | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 06 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||