Ik heb je leren kennen,
als enkel een hoopje mens.
Daar moest ik erg aan wennen.
Jou geluk dat was mijn wens.

Ze hebben jou vernederd,
totaal in de grond gestampt.
Nu is het wel verbeterd,
maar toen was je totaal verlamd.

Het maakt mij ontzettend kwaad,
wat ze jou hebben aangedaan.
Je voelt nu enkel haat,
voor mensen die je hebben laten staan.

Ze oordelen over jou,
voor iets wat je totaal niet bent.
En enkel omdat je van je kinderen houd,
die je amper kent.

Misschien komt het ooit nog goed,
en plaatsen ze je kroontje terug.
Je weet het kan niet anders en het moet,
en die dag die komt heel vlug.

*voor Johan*