Altijd maar ruzie om Marcel en dat kon ik niet langer meer aan.
Ik slikte weer spierverslappers en paracetamol, ik wilde niets liever dan dood gaan.
En sinds vrijdag 23 maart lig ik hier in het ziekenhuis dan weer.
Vandaag is het maandag dan wordt ik opgenomen want ik wil niet altijd denken; ik wil niet meer.
Het gaat nu redelijk goed.
Blijf aan Marcel denken en houd zoveel mogelijk moed.
Met m'n ouders heb ik nauwelijks of geen contact.
Maar goed ook, want ik haat ze na dat z'n me grootste geluk hebben afgepakt.
Ik heb nu wel goed contact met Marcel.
En weet nu zeker, ik blijf voor hem vechten dat zeker wel!
Alle verpleegkundige kennen mij nog van vorig jaar.
Iedereen zegd ook gewoon huh Aniet wat doe jij hier, dat voelt best raar.
Waarschijnlijk heb ik heel veel indruk gemaakt hiero in dit ziekenhuis.
Naja vindt het niet erg hoor voel me hier wel thuis.
Het is niet goed wat ik heb gedaan en ben er zeker niet trots op.
Maar het is gebeurd, het is niet anders, voelde me gewoon niet top.
Ik hoop dat het beter zal gaan nu ik niet naar huis toe ga.
En dat ik straks weer sterk in me schoenen sta.
Maar al die tijd blijf ik vechten tot ik Marcel weer gewoon legaal mag zien.
Want we houden van elkaar, deze onrust is niet wat ik verdien...