Ik luister naar.
Op een duin gezeten bij het
vallen van de nacht.
Door de maan beschenen
lijkt het wel of die lacht.
Ik zie de zee.
Golven komen en gaan.
Zachtjes hoor ik de wind
fluisteren.
Hij strijkt langs mijn haren,
dwarrelt door mij heen.
En neemt mijn donkere
dagen met zich mee.
De maan en al die dagen
vervagen.
En een nieuwe morgen
breekt aan.
Reacties op dit gedicht
| Windwhisper: | Donderdag, maart 29, 2007 01:30 |
| ja die wind Rinus die fluistert wat af en die neeemt zorgen en verdriet en wensen mee en strijkt ook nog eens door je haar liefs Cootje, slaap lekker kanjer |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fluister | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 29 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||