het eeuwige verlangen
het eeuwige verlangen
in ’t avondrood waar stille lippen fluisteren
natuur zich in haar schoot beschermend wiegt
branden gedachten waar je wilt naar luisteren
als een hels vuur waaruit het vonkend vliegt
spant zich ’t verlangen zelf haar wijde vleugels
zweeft vrij over het land met los gevierde teugels
zo ver, zij jaagt naar gindse heuvels
in ’t diepe van het nooit genoemde land
haar vlerken rusten niet, net als bij vogels
zweeft zij van hier als door onzichtbare hand
naar ’t onbekende doel gedreven
als stond ‘t onleesbaar in het hart geschreven
nog sneller dan de wind zijn zelfs haar rossen
die vurig en gezwind naar horizonten vluchten
en nergens houvast aan wat ankertrossen
moet zij steeds voort ondanks jouw zuchten
een altijd zoeken, een vermoeden en niet vinden
en elke mensenziel laat zich door haar verslinden.
*********
sunset 30-03-2007
**********
Reacties op dit gedicht
| Paraskevi: | Vrijdag, maart 30, 2007 22:11 |
| Met veel plezier gelezen! liefs Carline |
|
| MizzTeaQ: | Vrijdag, maart 30, 2007 19:32 |
| Heerlijk! En de lente lijkt al dit te versterken! Fijn weekend, Liefs, |
|
| fortuna: | Vrijdag, maart 30, 2007 14:43 |
| verlangen doet hoop geven en zonder hoop geen leven, zoekt een uitweg in het delen van broze harten door zovelen... Liefs |
|
| dichterbij: | Vrijdag, maart 30, 2007 10:54 |
| ook het verlangen naar jouw poezie blijft lieve groet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 30 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||