Gewoon jij
kan je gewoon niet vergeten
hoezeer ik mijn best ook doe
weet dat je niet goed voor me was
maar het gemis komt door je lijf
dat mooie wat je hebt
zo ruig maar zo mijn smaak
ook al was je te hard voor mij
was in mijn nopjes met jou
met jou om heen was ik zo blij
toch was je ver van volmaakt
in ieders ogen maar
voor mij was je echt mijn alles
dat zoute wat bij jou hoorde
die donkere ogen
lippen die me deden smelten
iedereen vond de overbeharing te erg
zelf vond ik ik het uniek
genoot er ook zo enorm van
uniek inderdaad dat was en ben je
zo onzeker maar mijn alles
waarom moest ik zo vreemd zijn
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, april 07, 2007 15:40 |
| ''k Lees je zo dikwijls over zijn uiterlijk en o zo weinig over zijn innerlijk. Moet ik daaruit concluderen dat het het lichamelijk gemis is wat je zo kwelt? En, niemand vraagt je te vergeten, wel het een plaatsje te geven. Zó dat je verder kunt met jouw leven. Liefs en mijn vriendschappelijke genegenheid, sunset |
|
| Fairouz: | Zaterdag, april 07, 2007 04:18 |
| denk je zelf dat je beter af bent ? Ik zie dat je je veel aantrekt wat anderen van hem vinden. En je aarzelt zo af en toe zelf ? Sterkte, Fairouz | |
| lonely 1: | Zaterdag, april 07, 2007 00:22 |
| alleen jij kon echt weten hoe hij was, en als jij hem zo graag zag, ondanks dat je zijn ''fouten'' kende, dan was het echte liefde, ik hoop dat je verdriet echt een beetje minder worden zal, liefs en troostende knuffel, hilde xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dreamlover | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 07 april 2007 | ||
| Thema's: | ||