Drijvend op het water
Zij dreef op ’t water levenloos.
Naast roze waterlelies.
Haar witte jurk gebold, gespreid.
Net als haar blonde haren.
Bleek haar gelaat, haar lippen paars.
De dood had haar genomen.
Haar schoonheid bleef onsterfelijk.
Haar reinheid ook haar dromen.
Een kind, zo lief, zo puur, zo teer.
Bezoedeld omgekomen
Uit het water steeg zij zwevend op
Naar hogere regionen.
Waar zij als meisje heen zal gaan,
Als engel terug zal komen.
Cora (ZIJ): | Dinsdag, april 10, 2007 13:14 |
Sterk neergezet, ja schilderijen/etsen/doeken inspireren enorm, prachtig gedaan, |
|
M@rcel: | Dinsdag, april 10, 2007 13:12 |
intens stilmakend droef-mooi geschreven Bompa Liefs M@rcel |
|
lonely 1: | Maandag, april 09, 2007 20:29 |
prachtig geschreven, droevig, ook al is het fictie liefs, lonely 1 |
|
rovago: | Maandag, april 09, 2007 17:33 |
Dit gedicht is voortgesproten uit een oude ets, die bij mij ouders hing. Er stond een meisje op met een wit lang kleed, dat tussen de lelies dreef. Ik was er als kind bang van. |
|
Innerchild: | Maandag, april 09, 2007 17:07 |
Ik krijg het er koud van ... ''k denk als vanzelf terug aan de reeks ''Stille Waters'' ... brrr. Inner |
|
Windwhisper: | Maandag, april 09, 2007 17:04 |
dit is zo intens droevig maar zo puur geschreven...als meisje ging als engel terugkomen liefs Cobie lente kusss |
|
MizzTeaQ: | Maandag, april 09, 2007 16:42 |
Het beeld wat jij hier weet te schetsen; troebel het pure... Mooi in z''n eenvoud geschreven! Liefs, |
|