Haar blik zo ijzig dat het me de adem ontneemt
met een bevroren hart waarmee ze nooit meer iemand begeerd
nadat haar hart werd gebroken, doorklieft tot bloedens toe
zal ze nooit meer ontsnappen aan de dood die haar naam roept

Zou iemand het haar ooit gunnen om te worden ontdooid
kan iemand in haar ogen kijken en zien wie ze was, voordat ze bevroor
kus haar blauwe lippen en steel elke traan
lief, kom naast me zitten, warm je bij de haard..

Bestolen van het vermogen om elke emotie te voelen
de stilte in haar stem maakt het waardeloos om om hulp te roepen
haar schreeuwen worden overspoeld door het onweer
een echte lach zal zij niet meer tonen, nooit meer..

Mee neuriënd met het ritme van haar steeds trager tikkende hart
zo gevoelloos dat ze niet meer wreesd voor een diepere val
hoop bestaat niet in haar vocabulaire
haar leven leeft ze enkel nog zodat ze ooit eindelijk zal sterven

De ijskoningin die ik diep van binnen ben
diegene die ik ben zoals wellicht iemand me kent
bevroren en hopeloos, ijzigkoud van aard
dat is mijn ijskoningin, en wanneer ik in de spiegel kijk ben ik voor heel even samen met haar

Een smeekbede, laat mijn bloed bevriezen
laat me het bewustzijn verliezen
en de kracht om te bewegen, voer me in een diepe slaap
tot op een dag de stralende zon me wakker maakt..