Cynthia.

Ik ken een heel lief meisje, haar naam is Cynthia,
ze komt hier vaak voorbij, op weg naar pa en ma.
Ze lacht me vriendelijk toe, en zwaait dan met haar hand,
ze neemt je met haar mee, ver naar haar sprookjesland.
Daar waar haar ogen stralen, als de muziek weerklinkt,
daar waar haar benen dansen, ze als een elfje springt.
Je ziet een andere wereld, een die je nog niet kent,
dus hou het even vast, dat bijzondere moment...

Die kleine Cynthia, ze is zo heel speciaal, leeft in haar eigen wereld,
spreekt met een andere taal.
Je hoeft alleen te luisteren, en te horen wat ze zegt, en dan, dat weet ik zeker,
raak je aan haar gehecht.


Het busje komt weer langs, op weg naar pa en ma,
ze mag weer uit logeren, met spullen uit haar la.
Ze is al bijna dertien, maar helaas nog niet zo groot,
ze kan geen boter smeren, met hagelslag op brood.
Mag niet alleen op straat, heeft geen besef van tijd,
maar een ding weet ik zeker, niemand wil haar kwijt.
Ze kan je laten lachen, en speelt heel vaak de clown,
je mag van haar genieten, het meisje, met het syndroom van down...


Die kleine Cynthia, ze is zo heel speciaal, leeft in haar eigen wereld,
spreekt met een andere taal.
Je hoeft alleen te luisteren, en te horen wat ze zegt, en dan, dat weet ik zeker,
raak je aan haar gehecht.


Straks komt ze hier weer langs, en moet ze weer naar huis,
dan is het weer voorbij, dat 'eventjes' bij thuis.
Ze mag dan weer terug, daar waar het beter is,
voor meisjes zoals zij, maar groot is het gemis.
De video staat uit, het boek ligt op de grond,
je ziet een snoepje liggen, waar zij vanmorgen stond.
En plotseling dan huil je zacht, het wordt je wat te veel,
je zou wel anders willen, maar dit is wat zij wil...