gedoemd zijn om hier te blijven
voelend dat de onmacht groeit
probeer ik mijn verdriet te beschrijven
want jullie heeft het nooit geboeid
gevoelens voor thuis zijn leeg en verloren
een donker gat in de prachtige maatschappij
maar ik ben het zat om steeds maar te horen
'er is maar één schuldige, en die schuldige ben jij'
niet wetend wat ze zelf fout doen
in deze enorm grote strijd
terwijl ik de gevoelens probeer te onderdrukken
schreeuwen zijn, dat ik niet moet doen alsof ik lijd
bibberend van angst, bang om te falen
want maar één woord verkeerd, en de woordenstroom komt weer
'proberen om straks zo vrolijk mogelijk te doen'
ze komt thuis, laat maar, het heeft al geen zin meer
haar gezicht, staat namelijk nu al op onweer