er ontluikt een vrouw in jou
een wilde bos met haren
een broek op half zeven
de slager zegt vaak jongetje
als hij je worst wil geven
soms zucht ik als je zegt
mam,ik moet je wat vertellen
ik vraag heb je alweer een scheur
ik kan het haast voorspellen
er ontluikt een vrouw in jou
al ziet men dat soms niet
‘t kind dat voor de spiegel staat
gedraagt zich als een griet
je hebt al eigen nagellak
dat flonkert bij bewegen
kiest roze voor je paraplu
ik hou een lachje tegen
ik koester jou zoals je bent
met glitters en met streken
en hou dit kind nog even vast
tot de hormonen breken
een broek op half zeven
de slager zegt vaak jongetje
als hij je worst wil geven
soms zucht ik als je zegt
mam,ik moet je wat vertellen
ik vraag heb je alweer een scheur
ik kan het haast voorspellen
er ontluikt een vrouw in jou
al ziet men dat soms niet
‘t kind dat voor de spiegel staat
gedraagt zich als een griet
je hebt al eigen nagellak
dat flonkert bij bewegen
kiest roze voor je paraplu
ik hou een lachje tegen
ik koester jou zoals je bent
met glitters en met streken
en hou dit kind nog even vast
tot de hormonen breken
Reacties op dit gedicht
| GerdaC: | Dinsdag, september 03, 2002 09:15 |
| Goh, zit met open mond (ja erg he) je gedicht te lezen, prachtig verwoord zeg... ik kan me er precies wat bij voorstellen heb zelf 3 meiden (en 1 knul) maar uhhh het klopt gewoon helemaal.... Liefs Gerda |
|
| catharina: | Donderdag, februari 07, 2002 22:56 |
| de laatste zin heb ik over getwijfelt hahaha ik wilde eerst zetten : en huppelt in de regen...hmmm zo zie je maar toch je instinkt volgen :-) groetjes cathje |
|
| arie: | Donderdag, februari 07, 2002 18:43 |
| Hou jij haar maar lekker vast nu het nog kan, en geniet van en met haar, en deel haar leven... Liefs, Arie |
|
| lejaeghere rudi: | Donderdag, februari 07, 2002 12:26 |
| Gewoon ontroerend. Ze worden vandaag de dag veel te vlug volwassen, ik zie het ook bij mijn drie kinderen. Je zou ze willen vasthouden en iedere dag behoeden, maar ze moeten wel op een dag op eigen voeten staan. Ik hoop dat die dag nog wel een tijdje wegblijft. Groetjes, Rudi. | |
| Albrecht Paul: | Donderdag, februari 07, 2002 11:45 |
| Dit is echt schit-te-rend, Catharina. Echt waar, je kijkt mild naar het kind dat jou zo dierbaar is, en je al een beetje ontglipt. Blijf in het voorlaatste couplet nog bij haar, en haal jezelf alleen in het laatste couplet binnen. Dan doe je geen afbreuk aan die leuke drie voorgaande regels van couplet 4. 'hormonen breken' is wat gekunsteld in dit vlotte verhaal. Dan misschien dit: "en hou dit kind nog vast, totdat hormonen door gaan breken" Van zo'n nukkig maar lie |
|
| free: | Donderdag, februari 07, 2002 11:05 |
| ..Geweldig! geniet er nog ff van..ze zijn zo snel groot... moeders en dochters..vertel me wat!!! liefs free |
|
| pramodah: | Donderdag, februari 07, 2002 10:56 |
| Met wat een liefde jij altijd over je dochter spreekt....het is echt ontroerend...ik hoop dat ze zo mooi word als haar moeder zowel vanbinnen als vanbuiten................ liefs pramodah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: catharina | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||