Dit heb ik geschreven omdat ik toch steeds meer merk dat ik met mijn angst en verdriet niet alleen hoef te staan. Mijn mama is ongeneeslijk ziek, en hopelijk mag ze nog lang bij ons blijven......
Buiten straalt uitbundig de zon
ik zou willen dat ik ook zo stralen kon
mijn verstand zegt door te gaan
mijn gevoel kan het soms niet meer aan
een ding kan ik maar niet begrijpen
waarom die angst die me de keel doet dicht knijpen
het leven moet worden gevierd zegt iedereen
maar hoe dan!! straks gaat mijn geliefde heen
ik probeer echt om vooruit te kijken
en ieder moment met gevoel te verrijken
toch blijf ik bang en angstig onzeker over wat komen gaat
en ben ik blij dat ik hier met jullie over praat
dit verdriet smeed banden
ik voel al die reikenden handen
ben echt blij dat ik jullie heb mogen ontmoeten
en wil daarom ook een ieder die erbij komt begroeten
stort uit je verdriet en pijn
zodat je weet dat je niet alleen hoeft te zijn
ik sla nu mijn arm om jouw schouder heen
en ik weet nu; met mijn verdriet sta ik niet alleen
liefs, Ria