Onkruid
Onkruid
Ik grote vrouw,
zoiets als o Grote Beerin,
toont naar buiten altijd sterker,
automatisch...
Echter van binnen deels een zielig
hoopje ellende,
waarvan ik altijd hoop,
dat er altijd nog iets goeds uit voortkomt,..
Innerlijk uit twee delen,
een redelijk gezond, de ander ziek,
het geschoffel vaak moede,
Steeds weer neem ik het onder m'n hoede,
dat onkruid, van de zielewonden,
Weest toch eerlijk tegen uzelve,
kijk 's daar groeit weer wild...
Maar het zijn kruidjes ter genezing,
ze horen er allen bij,
Koester ze aan m'n zij..
De bange flarden,
ga ik tegemoed,
En steun ze met liefde,
en zie wat er griefde..
De boze flappen,
laat ik rappen,
het komt vanzelf tot
een besluit,
evalueert, of verteerd..
Het tranend hartje,
is een probleem,
het tranend hartje,
Daar kan ik nog steeds niet echt iets mee...
Maar onkruid is het niet...
En niets is eigenlijk onkruid...
Reacties op dit gedicht
| Fata Morgana: | Zondag, mei 06, 2007 22:24 |
| Het tranend hartje uit laten druppen....gewoon laten bloeien, ook onkruid heeft zo zijn nut,houdt de natuur in evenwicht, nou ja af en toe schoffelen als het overwoekert, groeikus Fata | |
| Fari S. : | Zondag, mei 06, 2007 19:42 |
| ...En niets is eigenlijk onkruid... Heel mooi heb je jouw gedicht afgsloten met deze mooie zin. liefs, Fari |
|
