overtuigd gevallen
hij hult zich in de deken
van haar volledig afwezig zijn
zwijgend als een monnik die
gebukt zijn geloften ondergaat
en devoot in stilte lijdt
in de seconden vindt hij niets
slechts een opeenhoping van getel
naar het einde aan zijn afzondering
wacht hem de louterende hunkering
een jeuk die niet te bekrabben valt
eens weer in haar armen weet hij
haar de wereld toe te zweren
mirakels te verrichten bij leven
haar zalig eerst dan heilig
en zijn echte god op aarde
geloven doet hij
met heel zijn hart
in haar frele handen
van haar volledig afwezig zijn
zwijgend als een monnik die
gebukt zijn geloften ondergaat
en devoot in stilte lijdt
in de seconden vindt hij niets
slechts een opeenhoping van getel
naar het einde aan zijn afzondering
wacht hem de louterende hunkering
een jeuk die niet te bekrabben valt
eens weer in haar armen weet hij
haar de wereld toe te zweren
mirakels te verrichten bij leven
haar zalig eerst dan heilig
en zijn echte god op aarde
geloven doet hij
met heel zijn hart
in haar frele handen
Reacties op dit gedicht
| mobar: | Woensdag, mei 09, 2007 22:47 |
| Wat een aanhankelijk mooi gedicht Frans, om zelf een beetje jeuk van te krijgen. Knap! groetjes, Mobar. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Frans Vlinderman | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 09 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||