Met de woede die ik heb verstopt schrijf ik woorden
met vreselijke krachten
woorden die ik zelf niet kan lezen
omdat ze voor mij zo dodelijk zijn
mezelf iedere keer moeten kalmeren

stevig hou ik me vast aan mijn muur van herinneringen
los laten mag ik niet wand dan zou ik dood gaan
dood door mijn gemis mijn ingehouden woede zou me levend opeten
me met een kracht door de duisternis trekken
zou schreeuwen van de ondragelijke pijn

en me afvragend wanneer zou de nachtmerrie over zijn
de kille klanken van mijn tranen die langs mijn muur glijden
die met hart verscheurende druppels in het duister vallen
ik zou niet weer los laten niet weer de diepte in glijden
de zwakte van mijn gevoel laat me zweten in onraad

mijn wantrouwen maakt me kwaad
waarom weet ik niet wie ik wil zijn
dat gevoel geeft me te veel pijn
in het midden van de muur zo ben ik geklommen
ik kan terug al ik weer opgeven zou

maar dat is niet wat ik wil of wou
ik hoop nog steeds op mijn verboden dromen
dat op een dag er weer geluk zou komen
langzaam voel ik een warme gloed bij mijn handen
willen kijken wat het is

maar mijn hoofd is te zwaar om op te kijken
voel hoe de handen trekken kom maar kom van die muur af
langzaam word ik omhoog getrokken en opgetild
nu sta ik boven op mijn muur
kijk naar mijn herinneringen maak ze niet meer mee

voel nog steeds doe warmte waarop ik blindelings vertrouwde
ik keek op en ik keek in de ogen de ogen van jou
ik ben bij je zei je stem zacht
voelde ik hoe je mijn laatste tranen liet verdwijnen