Verloren.
Ik geef het niet toe,
Maar pijn voel ik mijn hart,
Zo langzamerhand voel ik me toch moe,
Ik voel een groot zwart gat,
Een deel van mij dat ik toch mis,
Geen troostend schouder die er altijd voor me klaar stond,
Een deel van mij dat wel bestaat maar er niet meer is,
Geen opluchting maar een grote wond,
Huilend barst ik uit,
Omdat ik telkens weer op problemen stuit,
Opluchting voel ik nog steeds niet,
Omdat niemand het ziet,
Snikkend wil ik vertellen wat er is,
Ik voel gewoon gemis,
Toch voel ik een troostende hand,
Die mijn hart stiekem toch verpand.
Maar pijn voel ik mijn hart,
Zo langzamerhand voel ik me toch moe,
Ik voel een groot zwart gat,
Een deel van mij dat ik toch mis,
Geen troostend schouder die er altijd voor me klaar stond,
Een deel van mij dat wel bestaat maar er niet meer is,
Geen opluchting maar een grote wond,
Huilend barst ik uit,
Omdat ik telkens weer op problemen stuit,
Opluchting voel ik nog steeds niet,
Omdat niemand het ziet,
Snikkend wil ik vertellen wat er is,
Ik voel gewoon gemis,
Toch voel ik een troostende hand,
Die mijn hart stiekem toch verpand.
Reacties op dit gedicht
| ranieke: | Donderdag, mei 17, 2007 10:23 |
| In nood voel je dingen waarvan je dacht dat ze niet bestonden. Troostende knuffel. Prettige dag. |
|
| *Ria Klein Herenbrink* Raira: | Donderdag, mei 17, 2007 10:23 |
| triest mooi van mij een warme troostknufff liefs Ria |
|
| soulstorm: | Donderdag, mei 17, 2007 10:10 |
mooi verwoord goed dat die hand er is weet trouwens, dat er veel meer handen in de wereld zijn dan je soms zelf ziet liefs en sterkte soulstorm |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Kelly Erens | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||