Waar donker geen licht kent
verdriet je kan
er in verdrinken
en weg zinken
in de diepste put
waar donker
het licht niet kent
waar warmte
wordt gevangen
door de kilte
van de stilte
tussen muren
zonder spiegels
en deuren
besef verloren
van tijd en realiteit
mee genomen
in de nevel van mist
verloren is het zicht
naar heden en morgen
waar in kommer en kwel
menig mensen leven telt
wat voor jou
in die put
niet meer geldt
waar spiegels
niet meer schoppen
waar alleen
jij jezelf nog kent
christa
slaap lekker freaks
morgen een fijne dag
Reacties op dit gedicht
| *Ria Klein Herenbrink* Raira: | Zondag, mei 20, 2007 10:13 |
| onze altijd optimistische en opbeurende Christa :-) maar in die put leer je wel je lessen!! en dan....is het weer opklauteren en doorgaan ... daar gaat het om liefs Ria |
|
| L.Bert: | Zondag, mei 20, 2007 00:46 |
| Mooi wijs gedicht. Bedankt en van hetzelfde. |
|
| ~White.Rose~: | Zondag, mei 20, 2007 00:42 |
| Toch wel een herkenbaar gedicht! Mooi Christina Knuffels |
|
| mums: | Zondag, mei 20, 2007 00:33 |
| dan zit je echt op de bodem..... en dan heb je de keus...blijven zitten of omhoog. kus liefs mums |
|
| fran92: | Zondag, mei 20, 2007 00:30 |
| zo herkenbaar deze! liefs fran92 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 20 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||