Die zondag, ik weet het nog zo goed, mij werd verteld dat jij er niet meer was.
Tranen stonden in mijn ogen toen ik het las.
Jij zou nooit meer terug komen.
De dood had je van me afgenomen.
Je had er voor gekozen om ons achter te laten.
Nooit meer kon ik met je praten.
Je had op het spoor staan wachten tot de trein jouw leven nam.
Je was bang, maar zette door en wachtte tot de trein kwam.
Daar kwam hij, je was vastbesloten.
Je ging op het spoor liggen, met je ogen gesloten.
De trein kwam dichterbij.
Een klap, een gil en alles was voorbij.
Mijn vriendin, gebroken en verscheurd.
Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt is gebeurd.
Ik voel je nog steeds om me heen.
En toch ben ik alleen.
Je dacht dat niemand je zou missen, en het ging allemaal zo snel.
Maar lieve Grianne, we missen je wel!!!