Ik weet dat je nooit voor mij zal kiezen.
Maar ook weet ik dat ik je nooit zal verliezen.
Het gevoel wordt eindelijk minder, eindelijk iets waar ik zeker van ben.
En het mooiste is, dat ik er ook steeds meer aan wen.
Ik werk niet tegen, ik werk juist mee.
Want ik weet dat dit het beste is voor ons twee.
Wat er ook gebeurt, ik weet dat je voor altijd mijn maatje bent.
Die er voor me is, maar mij ook met zijn aandacht verwend.
Wat me als enigste zorgen baart is jouw vertrek.
Want ik hoorde dat je ging verhuizen naar een andere plek.
Je blijft niet eens in de buurt, je gaat naar een ander land.
Ik kan alleen maar denken aan die afstand.
Ben je er dan nog steeds voor me, laat je me dan niet alleen?
Kom ik er überhaupt wel overheen?