Zeehondenleed.
Zeehonden leed
het leek zo mooi die avond
Een ondergaande zon net boven de einder
zijn gouden stralen vermengend
met het blauw van bevroren water
Het schouwspel was perfect
Iedereen en alles werd er stil van
Het kraken van het ijs leek wel muziek
een harp bespeelt door honderd vingers
de nacht zou vallen als nooit voorheen
Het uitspansel zwart zou hen beschermen
Hun moeders dichtbij zich, zalig, veilig
Het rusten kon beginnen tot morgen
Dan volgde de eerste slag
`t was duister nog, nog niet eens dag
De eerste zeehond – baby huilde klagend
de doffe slagen volgde elkaar op
Het klagend roepen overstemde moeders vrees
Het blauwe ijs met witte top
verkleurde rood in stralen en spatten
steeds meer rood, steeds meer pijn
De jagers waren genadeloos
ze kenden geen mededogen of begrip
voor moeders en hun kleine grut
De moeders stormden weg, waggelend vol vrees
Is dit een nieuwe dag? Een nieuw begin
of is dit het einde van de wereld
Word hier de toekomst overstemd
is alles weer te herbeginnen
Het ijsplateau werd rood doordrenkt
Pelsjes werden afgestroopt
Hier en daar zelfs vóór de dood
Je hoorde het, de kreten trilden
De sidderende dood was onder hen
Geld gewin was hier de baas
niet eens zoveel, een handvol maar
De oude zeehonden kenden dit wel
ze wisten dat dit kon gebeuren
meermaals was het reeds begaan
De mens in hun bestaan
Waarvoor? `t is mij geheel ontgaan
Geen reden die zichzelf een reden noemt
alleen gekreun en doodsangst in de lucht
Kan dit niet stoppen voor een keer
De mens is toch niet de Heer
Hij leeft ook maar bij de gratie van de zon
ela
het leek zo mooi die avond
Een ondergaande zon net boven de einder
zijn gouden stralen vermengend
met het blauw van bevroren water
Het schouwspel was perfect
Iedereen en alles werd er stil van
Het kraken van het ijs leek wel muziek
een harp bespeelt door honderd vingers
de nacht zou vallen als nooit voorheen
Het uitspansel zwart zou hen beschermen
Hun moeders dichtbij zich, zalig, veilig
Het rusten kon beginnen tot morgen
Dan volgde de eerste slag
`t was duister nog, nog niet eens dag
De eerste zeehond – baby huilde klagend
de doffe slagen volgde elkaar op
Het klagend roepen overstemde moeders vrees
Het blauwe ijs met witte top
verkleurde rood in stralen en spatten
steeds meer rood, steeds meer pijn
De jagers waren genadeloos
ze kenden geen mededogen of begrip
voor moeders en hun kleine grut
De moeders stormden weg, waggelend vol vrees
Is dit een nieuwe dag? Een nieuw begin
of is dit het einde van de wereld
Word hier de toekomst overstemd
is alles weer te herbeginnen
Het ijsplateau werd rood doordrenkt
Pelsjes werden afgestroopt
Hier en daar zelfs vóór de dood
Je hoorde het, de kreten trilden
De sidderende dood was onder hen
Geld gewin was hier de baas
niet eens zoveel, een handvol maar
De oude zeehonden kenden dit wel
ze wisten dat dit kon gebeuren
meermaals was het reeds begaan
De mens in hun bestaan
Waarvoor? `t is mij geheel ontgaan
Geen reden die zichzelf een reden noemt
alleen gekreun en doodsangst in de lucht
Kan dit niet stoppen voor een keer
De mens is toch niet de Heer
Hij leeft ook maar bij de gratie van de zon
ela
Reacties op dit gedicht
| hiljaa: | Zaterdag, juni 16, 2007 21:14 |
| verschrikkelijk is het knufleifs--hiljaa-- |
|
| lommert: | Zaterdag, juni 16, 2007 18:00 |
| ik kan het niet goed vatten ...dieren geweld aandoen...en verdomme, ik zit te denken aan vrouwen..sorry...die bloed aan hun lijf willen dragen goed schrijven stevige groet willem |
|
| Ludy: | Zaterdag, juni 16, 2007 15:14 |
| Het woord beestachtig zou vervangen moeten worden door mensachtig; alleen de geldbeluste mens doodt onnodig en wreed. Liefs, Ludy |
|
| Fairouz: | Zaterdag, juni 16, 2007 14:47 |
| is het je tijd bedoel ik | |
| Fairouz: | Zaterdag, juni 16, 2007 14:46 |
| Enorm triest Mensen zijn barbaren geld en weet je Iss het je tijd Dan kun je niets meenemen Liefs Fairouz | |
| kerima ellouise: | Zaterdag, juni 16, 2007 10:47 |
| mijn verstand is te klein voor deze gruwelijke daden...maar zoals steeds...geld, geld, geld.... liefs kerima ellouise |
|
