Moe en grijs
moe en grijs
maar nog zo wijs
oma
in haar schommelstoel
op de krakende veranda
ogen vol gevoel
praten lukt niet meer
terwijl ik weet
dat ze dat zo graag wil
ze deint de hele dag
zachtjes heen en weer
af en toe een traan
en af en toe een lach
oma u zo te zien
doet mij zeer
het kraken word erger
rimpels worden dieper
het lichaam is op
schittering van haar ogen is verdwenen
bril heeft ze niet meer nodig
ze sluit haar ogen
en ik zeg vaarwel
Reacties op dit gedicht
| lonely 1: | Woensdag, juni 27, 2007 20:55 |
| droefmooi geschreven, maar ook liefdevol voor jouw oma, liefs en troostende knuffel, hilde xxx |
|
| Windwhisper: | Woensdag, juni 27, 2007 09:31 |
| droevig afscheid nemend...toch voel en proef ik dat ze van het leven heeft genoten zo stilletjes op de schommelstoel Liefs Kuzzz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dreamlover | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||