Pa ik lijk steeds meer op jou.
Ik lijk steeds meer op jou van toen.
Gevoelig, lief, een knuffel hier en daar een zoen.
Ik mis je pa, ik mis de oude jij.
Een vader met moed,een kei.
De oude vader, die echt een vader voor me was.
Die toen ik als kleintje niet kon slapen, een verhaaltje voor las.
Die mis ik.
Dat als er wat was, je voor me klaar stond. Hoe druk je het ook had.
Er was nooit tijd te weinig voor je dochter.
Nooit een afspraak die je met haar vergat.
En nu , nu is het alweer de 4de keer dat je me vergeten bent,
Dat je vergeet me te bellen.
Dat je met één oor luistert als ik je iets probeer te vertellen.
Je hebt het te druk, te druk met je werk, te druk voor mij.
Je zegt het zelf ik krijg minstens 40 telefoontjes op een dag en ik heb haast nooit vrij.
Maar wat is 1 dagje in een week? Desnoods een paar uur.
Ik kost geen geld hoor als we even samen zijn je hoeft niks te gaan doen, gewoon praten
Dan is het ook niet duur.
Maar pa waarom moet ik zo me best doen op school als jij er toch niet naar omkijkt.
Alleen maar mijn berichten ontwijkt.
Misschien is het onbewust en heb je het niet door.
Maar het enige wat ik je vraag is een luisterend oor.
En straks pa? Als ik me examen haal zal je er dan zijn?
Zal je het niet te druk hebben, neem je dan een dagje vrij?
Zal je me dan niet vergeten en bel je me op?
Ach laat maar, ik zie het dan wel..
Ga maar verder met schrijven voor je werk op je laptop.