stilstaan
het raakt me diep van binnen
al blijf ik kalm als altijd
hoe meer de onrust uitstraalt
zet het mij tot stilstaan
onuitlegbaar, echter vanzelf
ga ik dan zitten al is het maar even
op de rand van zijn bed
wijl hij mijn hand grijpt
schreeuwend met zwakke stem
ik ben verlaten, met een blik
die dwars door mijn ziel snijdt
en ik enkel kan zijn, als mens
waar zijn gelaat tekent
grauwer met de tikken van tijd
troebele ogen mij aankijken
met een angst onbeschrijfelijk
machteloos kan ik slechts hopen
laat zijn lijden snel voorbij zijn
en het licht zich uitspreidt
tot verlost moge heen gaan
| H.J.: | Donderdag, juli 12, 2007 21:42 |
| dat maakt het zwaar, en toch ook mooi Maria. je hele wezen. Je zijn. kusszz |
|
| mums: | Donderdag, juli 12, 2007 17:06 |
| moeilijk en toch o zo dankbaar dit werk wat je doet Maria... er enkel zijn is een understatement...je bent er. liefs mums |
|
| sb lavandula: | Donderdag, juli 12, 2007 17:04 |
| moeilijk dit en het doet pijn, liefs hans | |
| Saudade: | Donderdag, juli 12, 2007 09:34 |
| zeer indringend en aangrijpend geschreven.... liefs, Marianne |
|
| Hilly N: | Donderdag, juli 12, 2007 08:01 |
| Even die hand, zo van betekenis. Wat een moeilijk maar dankbaar werk heb je Maria. lieve groet van Hilly |
|
| michris: | Donderdag, juli 12, 2007 02:00 |
| Heel indringend geschreven. Een hand vasthouden, een moment van er zijn. Er is zoveel meer dat je zou willen doen. Maar dan is er die machteloosheid die je bij de keel grijpt. En toch....je bent er en je was er... Liefs en dikke knuf, michris |
|
| Auteur: maria | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||