mijn paps en mams
tja een verhaal apart
altijd samen zwijgen
behalve als ik kwam kijken
tegen mij aanzeiken
over avonden alleen zijn
woorden die mij benauwden
van beiden zijde belaagd
verdriet had ik wel
want wat moest ik?
ik mocht niets zeggen
maar kon ook niet
het werd te veel
na ruim 18 jaar gezeik
gingen ze uit elkaar
en wie ging de scherven lijmen?
praten, praten
met de advocaat
het was al te laat
langzaam moest ik het loslaten
mijn broertje koos een zijde
ik zat er middenin
zorgen voor beide
dat zit er nu eenmaal in
nu ga ik me berusten
wil niet meer de lasten
maar de lusten
ze bekijken het maar
en als ze erom vragen
dan pas sta ik klaar
het is misschien wel hard
maar ze worden maar volwassen
want dat moest ik ook toen
nu ga ik van ze genieten
mijn verdere leven lang...