bange nachten
des ‘s nachts doorsneed de maan het venster
vlijde zijn tranen op ‘t mij lege bed
ik was de droom (die mij gejaagd) ontvlucht
toen ‘t kaarslicht na een lange tijd uitdoofde
was ook de maan zijn weg gegaan
probeerde ik alsnog de slaap te vinden
te zwaar bleken de stenen op het koude laken
met naast hen scherven van een dode droom
en ik omhulde mij met kleed van droefheid.
sunset 21-07-2007
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Zaterdag, juli 21, 2007 11:50 |
| het kleed van droefheid door prachtige powezie omhuld ! liefs kerima ellouise |
|
| Windwhisper: | Zaterdag, juli 21, 2007 11:12 |
| Triest deze zware stenen aan woorden, liefs Cobie sterkte |
|
| lonely 1: | Zaterdag, juli 21, 2007 11:05 |
| stilmakend dit, zo zo zo mooi!!! liefs en troostende knuffel, hilde |
|
| elze: | Zaterdag, juli 21, 2007 10:35 |
| wauw,,wat een schrijven laifs elze |
|
| conan: | Zaterdag, juli 21, 2007 10:32 |
| de maan die het venster opensnijdt...somber maar vlijmscherp gedicht over alleen-zijn , knap! liefs conan*** |
|
| Hilly N: | Zaterdag, juli 21, 2007 09:44 |
| Het leest zo droevig Sunset. Maar ook zo mooi. lieve groet, Hilly |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, juli 21, 2007 09:31 |
| een heel gevoelig gedicht met droefheid zo voelbaar geef de moed niet op ,groetjes Dirk | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||