Ontmoeting
Aan het ziekbed
Ze was tenger bijna breekbaar
gevloerd door vluchtmisdrijf
armen en benen omzwachteld
brede glimlach, blinkende ogen
anderen opbeuren, zelf niet zeuren
het lot gelaten ondergaan
niemand tot last willen zijn
haar man zo rond de zeventig
net zoals zij
loopt bedrukt rond, zorgzaam
bereid om hulp te bieden
zij gebruikt al haar verslapte kracht
stappen is moeilijk, dan maar slepend
ze wil huiswaarts, snel
niet dat het hier slecht is
we zijn hier als op hotel
het huishouden moet in de plooi
haar ventje moet weer lachen
thuis is de echte rust
thuis zijn ze met hun beidjes.
ela
Reacties op dit gedicht
| Fari S. : | Dinsdag, juli 24, 2007 20:25 |
| Graag heb ik dit gelezen. met groetjes, Fari |
|
| Windwhisper: | Dinsdag, juli 24, 2007 11:04 |
| liefs en een knuffel Cobie |
|
| conan: | Dinsdag, juli 24, 2007 10:36 |
| :-) conan*** |
|
