spier en lijk wit
strompel nu al jaren...
geloof enkel nog dat wat ik wil.
Bloeddruppels,
waarop ik doe varen.
doorheen de chaos
al ervaar ik het nog zo stil.
Door een oorlog heen..
Mijn lichaam als enige bezit.
Een hart zit daarin ,
maar wel van steen.
bloedruppels over mijn ziel zo spier en lijken wit.
onschuld, schuld spijt en wanhoop.
sijpelt weg uit mijn ogen,
langs mijn nek
over mijn benen
en vallen neer op de grond.
In bloedruppels wat niet zouden kunnen drogen...
zoals leugens de werkelijkheid verliet,
gesproken uit jouw mond.
Reacties op dit gedicht
| Code-Y: | Dinsdag, juli 24, 2007 20:23 |
| de titel van dit gedicht doet me denken aan he-who-must-not-be-named het gedicht klinkt zo verdrietig.... Keep you head up boy! :) Liefs, DJ-Code Y |
|
Over dit gedicht
| Auteur: WatchingMe! |  
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 24 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||