Met de tijd
Het was haar allemaal zo gewend
het houten huis, de olielampen.
Buiten alles groen en groots,
de vrijheid die er toen nog was.
Nu staat ze in een huis van steen
de ramen al van kunststof,
plastic rozen in het venster,
de geur van gras verdwenen.
In een houten schommelstoel
kijkt ze tranend naar het fotoboek,
vraagt zich af of dit de laatste is
nog op papier en onder stof.
het houten huis, de olielampen.
Buiten alles groen en groots,
de vrijheid die er toen nog was.
Nu staat ze in een huis van steen
de ramen al van kunststof,
plastic rozen in het venster,
de geur van gras verdwenen.
In een houten schommelstoel
kijkt ze tranend naar het fotoboek,
vraagt zich af of dit de laatste is
nog op papier en onder stof.
Reacties op dit gedicht
| moongirl1982: | Woensdag, november 28, 2007 11:53 |
| gevoelig gedicht... groet moongirl1982 |
|
| *LoveLess*: | Vrijdag, augustus 10, 2007 10:10 |
| wauw, super geschreven. | |
| ChildrenOfTheDamned: | Maandag, augustus 06, 2007 23:00 |
| Nice! Het loopt erg goed, goed het thema uitgewerkt ook, zoals ana al zei :) |
|
| ana (stacia): | Maandag, juli 30, 2007 11:50 |
| De tweede strofe leest bijzonder pakkend. Geen eenvoudig thema en toch zo rakend gebracht. Proficiat. liefs ana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bosdruifke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 28 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||