De herinnering van u
Mijn lerares


Ik heb nooit gewild
dat u het wist
Als ik kon
had ik het ook veranderd
Elke keer denk ik er weer aan
Elke dag word ik eraan herinnerd
Steeds weer word ik dan
boof of verdrietig
Want dan denk ik terug
aan de dag dat u erachter kwam
dat ik aan pro-ana deed
Dat ik graag wilde afvallen
en me best er voor deed
Dat ik niet tevrede was
met mezelf
En wilde afvallen
tot ik mager was
Het in nu ongeveer een maand later
En enkel kan ik nog aan u denken
Eindelijk vrij van school
Tijdje vakantie
Denk ik contstand aan u
Een lerares!
Die ik iig niet eens mocht :$
Waarom moest u zo nodig
de laatste lesdag
erachter komen
dat ik me bezig hou
met pro-ana?
Het is toch simpel
om me met rust te laten
om te doen of ik niet besta!!
U bleef maar vragen stellen
Enkel maar herhalen
Want ik wist geen antwoord

Waarom doe je dat?
Heb je een eetstoornis?
Ben je nie tevreden met jezelf?
Waarom wil je nou toch zo mager zijn?

Dat waren simpele vragen
Die u aan me stelde
Waar ik niet op kon antwoorden
Want mijn gedachtes
Waren helemaal ergenst anders
Bij u,
Waarom u mij niet gewoon met rust kon laten
Toch vraag ik me nogsteeds af
Of u nog wel is aan mij denk
En aan de dag
Dat u erachter kwam
Dat ik niet meer at
U mag weten
Dat u nooit uit mijn gedachte kan
Niet omdat ik u zó graag mag
Maar om het feit
Dat u me zo veel verdriet heb gedaan
Ik hoop dat u het toch wel begrijp
Zo niet?
Ik kan het u uit leggen..
Maar u heeft me veel pijn gedaan
zeker dat u nog is boos werd
Omdat ik mezelf was
Omdat ik zo ben
Nog steeds kan ik niet geloven
dat u weet
Waar ik me mee bezig hou
Ik wil het ook niet geloven
Ik zal het ook nooit willen geloven