onnoembaar verdriet
asiel vraag ik het eigene lijf
de rokende sporen
verassen in ’t riet
waar reigers hun halzen rekken
’t natzilverig blinkt
en condensstrepen wolkig verdampen
ruggelings ’t blauw na blauw
op wimpers drupt
die ’t drinkend houden.
sunset 11-08-2007
Reacties op dit gedicht
| honingbijtje: | Zaterdag, augustus 11, 2007 23:27 |
| zo mooi intens, ben er stil van. liefs honingbijtje |
|
| Hilly N: | Zaterdag, augustus 11, 2007 20:31 |
| Dan schilder ik voor jou ook een zon. Lieve groet, Hilly |
|
| Lily Parker: | Zaterdag, augustus 11, 2007 15:53 |
| stilmakend mooi Liefs Lily xxxxxxx |
|
| lonely 1: | Zaterdag, augustus 11, 2007 12:23 |
| intens verdriet,maar zo prachtig beschreven, liefs, en troostende knuffel, hilde |
|
| *Ria Klein Herenbrink* Raira: | Zaterdag, augustus 11, 2007 12:07 |
| triestmooi en weer met bewondering gelezen liefs knufff Ria fijn weekend gewenst |
|
| conan: | Zaterdag, augustus 11, 2007 11:42 |
| schitterend dat riet en wimpers ineengestrengeld in water , tranen van verdriet... liefs conan*** |
|
| Ludy: | Zaterdag, augustus 11, 2007 11:40 |
| Intens droevig! Liefs, Ludy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||