mistig
Mistig
Ik dwaal
door sluimerende
wolken
die mij raken
als vlijmscherpe
dolken.
Ik tast
in het duister
wankelend
zoekend
naar geluk.
Ik voel
de pijnen
die zo schrijnen
in het diepste
van mijn wezen.
Ik reik
mijn hand
naar boven,
naar Hem..
het enige...waar ik
in mag geloven.
De mist trekt op...
de pijn is verdwenen.
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Zondag, augustus 19, 2007 22:26 |
| Vol vertrouwen.... Liefsliefs, switi lobi |
|
| _Ria_: | Zondag, augustus 19, 2007 21:23 |
| Zeer mooi Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 19 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||