eenzaam
zo stroomt hier mijn leven
drijft door de straten
als ijs in de aderen
bevriest het terstond
de glans van wat tranen
die mij wordt gelaten
treurende stenen
de gal in mijn mond
tot naakt is het lijf
gebed op een aarde
dor en verwelkt
het herfstelijk graf
zo lig ik dan daar
omhels nog de dagen
in doornige stilte
die ‘t leven mij gaf.
sunset 23-08-2007
Reacties op dit gedicht
| yellow: | Donderdag, augustus 23, 2007 16:45 |
| Hopelijk krijg je nog vele dagen zonder eenzaamheid. Prachtig neergezet. Je moet zoiets echt kunnen. respect hoor. groetjes, Y. |
|
| roosjerood: | Donderdag, augustus 23, 2007 13:49 |
| zo stilmakend , triest geschreven prachtig schrijven |
|
| lief2: | Donderdag, augustus 23, 2007 13:12 |
| heeldiep, sunset, prachtig gedicht, liefs Lief. |
|
| K@trien: | Donderdag, augustus 23, 2007 12:49 |
| Die doornige stilte voelt zo pijnlijk aan Sunset ! Liefs Katrien |
|
| sensi: | Donderdag, augustus 23, 2007 11:43 |
| "een korte afzondering maakt terugkeer des te plezieriger" Mooi dit! Liefs |
|
| conan: | Donderdag, augustus 23, 2007 10:49 |
| eenzaamheid voor wie vergeefs bemint..mooi :-) liefs conan*** |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||