Van binnen huilt me hart,
Ik denk in het wit en in het zwart…
Mensen mogen niet weten wat er is.
Ik vertel kleine stukjes om ze te vrede te stellen maar het gaat verloop van tijd mis.
Ik krop grote stukken op, na een tijd kan ik het niet meer aan.
Ik raak overstuur, stort van ellende in en heb het idee alsof ik er alleen voor moet staan.
Van binnen weet ik dat ik niets opkroppen moet.
Maar ben bang dat mensen gek van me problemen worden en dat is ook niet goed.
Kwaad word ik niet snel.
Alleen van binnen word ik zo kwaad vooral als ik me ouders zie of spreek als ik hun bel.
Altijd wel een opmerking dat me kwetst.
Het gaat gewoon niet meer, ik denk niet dat het ooit nog tussen ons matched.
Zo is hoe ik leef en hoe ik reageer.
En zo gaat het telkens weer…
Vier betonnen muren om me heen gebouwd…
Er is werkelijk maar één iemand die ik al me geheimen heb toe vertrouwd…