Het kille verdriet, de glinstering.
Het doet pijn in mijn hart,
om die woorden te schrijven.
Maar helaas kan het niet anders,
ik neem afscheid en ga door.
Je zal altijd in mijn hart en gedachten zijn,
ook al gaan ze soms gepaard met pijn.
Maar als ik dit niet zou doen,
ga ik eronder door en vlucht ik zelf weg.
Ik zou willen dat ik nog met je kon praten,
je vertellen dat ik van je hou.
Maar je bent verdwenen,
en wij blijven in verbijstering achter.
Er zijn geen makkelijke tussenwegen,
voor dit kille verdriet.
Ik zal mezelf erdoor heen moeten slepen,
en jouw glimlach niet vergeten.
De manier waarop je op het laatst communiceerde,
het brengt wel een lach op mijn gezicht.
Zwaaiend met je stok,
telkens jezelf weer verstaanbaar maken.
Ik denk dat het ook te zwaar werd voor jou,
de pijn op gezichten van mensen van wie je houd.
Nu blijven wij achter,
met jou voor altijd in onze gedachten.
Ik hoop dat wel elkaar weer terugzien,
als mijn tijd eenmaal is gekomen.
Hoop ik je te zien in een wei,
samen met al je lieve schapen.
Tot weerziens lieve vriend,
je zal voortleven in mijn hart.
En als ik ooit een kind zou mogen krijgen,
hoop ik dat hij de glinstering van jouw ogen zal dragen.
Over dit gedicht
| Auteur: dreamstar | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 september 2007 | ||
| Thema's: | ||