Tekens in het leven
het zien en beleven
ik kan ze niet ontkennen
ze zeggen meer dan even
Dat jij ze niet meer ziet
niet meer ervaart vanbinnen
wat is er met je
weet je nog waar wij heengingen?
Ik hoor je hart niet spreken
nu al niet voor enkele weken
het is een sterftegeval zo diep
terwijl mijn hart onophoudelijk naar je riep
Het smeekte dat je je omkeerde
weg zou rennen van die angsten
niet zou toegeven aan demonen
in die tijd waar onze harten
vanzelfsprekend samenwonen
Het leven geeft licht waar het ons betreft
en ooit zal het niet meer willen schijnen
voor twee mensen die
haar leidraad ondermijnen
Je dicht al een tijd niet meer
gevangen in je gedachten
je gevoel smeekt je, telkens weer
was dit alles wat wij konden verwachten?
De dag van voelen zal weer tot je komen
je verdient het echt
en mijn hart kan je denk ik echt niet loslaten
en misschien wel terecht
Ik kan verder gaan met leven
mensen ontmoeten, in plezier baden
zonder problemen maar stiekem
knaagt mijn gevoel aan al mijn daden
Ik word teruggeroepen naar je
alsof ons ding niet klaar is nog
alleen weet ik niet wat ik moet doen
het was echt klaar toch?
Heb je stiekem iets vastgehouden
heb je stiekem nog een liefde voor mij
maar zijn de angsten van dit moment
intenser dan 'wij'?
Ik weet dat er een tijd was
waarin ik je perfect aan kon voelen
maar nu weet ik niks meer zeker
wat ik voel is enkel liggen woelen
Ik denk dat geen woord mij overtuigen kan
mij doet loslaten van dit gevoel dan
ik blijf in je hopen en vertrouwen
mijn twijfels blijf ik maar wegdouwen
Ik zal er zijn voor je als vrienden
en deze wereld niet aan je uitleggen
hoewel je dit met ogen kan lezen
is je hart op't moment even wezen
Losgelaten van het huis
mijn hart schreeuwt door de ruis
wachtend op woorden van herkenning
op de komst van tijd van verwenning
Een deel van mij zal altijd bij je blijven
vrees ik stiekem toch
maar nu ik dit zo schrijf denk ik
doet dit er dan toe, nu nog?