Japie en de toverkijker
Japie en de toverkijker
Er was eens een jongetje dat Japie heette.
Hij was heel bang om te vallen en
bang om zich pijn te doen.
Hij durfde niet te fietsen en moest ook steeds
geholpen worden bij gymnastiek.
Ook als zijn zusjes iets deden wat
hij gevaarlijk vond was hij erg overstuur.
Op een dag ging hij wandelen in een bos,
samen met zijn vader en moeder en zusjes.
Ze hadden een flink eind gelopen en
waren moe geworden.
Ze gingen zitten op een leuk plekje .
Moeder had wat lekkers bij zich en ook appelsap.
Toen Japie gegeten en gedronken had,
liep hij een eindje bij zijn ouders vandaan.
Hij zag een prachtige boom, vol bladeren en takken.
Er zat een klein wezentje onder de boom.
Japie bukte zich en vroeg: "He, wie ben jij?".
Het wezentje antwoordde:
"Ik ben een kleine tovenaar en
ik wil je helpen, om meer zelfvertrouwen te krijgen
en ook laten zien dat je niet bang hoeft te zijn. "
Japie was stomverbaasd dat de kleine tovenaar
zo goed wist waar hij last van had, maar
daardoor vertrouwde hij de
kleine tovenaar onmiddellijk.
"Hoe wil je dat dat doen", vroeg Japie.
"Wel, " zei Egon (zo heette de kleine tovenaar),
"kijk eens naar de bladeren van de boom".
"ik kan het niet goed zien" zei Japie.
Egon keek hem oplettend aan
en zei toen: "Ik heb iets waardoor
je het wel goed kunt zien".
Hij gaf Japie een kleine toverkijker en
jawel hoor, Japie kon ineens de bladeren zien.
Op het onderste blad stond geschreven:
"angst" en
verderop hing een blad "pijn".
Ook hing een blad met
"ik moet alles heel goed doen".
"Waarom hangt dat daar"
vroeg Japie aan Egon. "Tja," zei Egon,
"dit is jouw boom, hij heet Jacobus."
"Heeft iedereen een boom in het bos",
vroeg Japie aan Egon. "Zeker", zei Egon,
"alleen de grote mensen
kunnen niet meer zo goed kijken,
daarom vinden ze hun boom niet.
Maar kijk eens verder
in de boom, wat zie je nog meer?"
"Jeetje," zei Japie, "boven in de
boom hangt een blad waarop staat
"zelfvertrouwen" en een met "liefde".
Egon vroeg aan Japie wat hij nodig
zou hebben om niet meer bang te zijn
en ook te durven fietsen en zwemmen.
namasté, Anneke
(wordt vervolgd)
Reacties op dit gedicht
| honingbijtje: | Maandag, september 24, 2007 16:06 |
| lijkt me een leuk, mooi vervolg verhaal te worden. liefs honingbijtje |
|
| lexx: | Maandag, september 24, 2007 16:03 |
| :D Wat een avontuur .. | |
| mobar: | Maandag, september 24, 2007 14:58 |
| Ik ga meteen het vervolg lezen:D | |
Over dit gedicht
| Auteur: Anneke van Dijk-Ploeg | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 september 2007 | ||
| Thema's: | ||