Boos ... hoe zo makkelijk.
Daar zit ik dan thuis ik mag mijn werk niet meer doen waar ik voor hebt geleerd.
En ik bent gekeurd en pats boem zit ik ineens vanuit de WAO in de WW
En nu moet ik dus iets anders gaan zoeken iets wat bij mijn lichaam past .
Ze weten het zo mooi te brengen die instanties, maar ja waar vind ik nu een gepast baantje.
Ze zeggen we helpen je erbij Mevrouw maar tja ik moet het toch alleen doen.
Ik ga zoeken en solliciteren en steeds meer weer krijg ik afwerende berichten terug.
Het vreet energie ik weet dat ik best veel kan maar net overal een beetje te kort komt omdat ik de juiste diploma's niet hebt dus niet de titel van het baantje mag dragen
Nu ben ik dan oproepkracht en wie weet zit er ooit iets van toekomst in ik mag gastvrouw zijn in een gemeentehuis.
Het is echt een baantje wat bij me past ik voel me er gelukkig op zijn plaats en mijn lichaam past ook helemaal in dat baantje.
Maar ja oproepkracht he is opgeroepen worden wanneer een ander niet kan en als er maar een persoon is die je mag vervangen is dat niet echt super veel.
Volgend jaar gaat ze weg en nu maar hopen dat ik er mag komen ze zijn erg blij met me dat wel maar als het bedrijf strakjes de gastvrouw en bodes wil gaan vervangen willen ze bedrijven gaan inhuren om die taken te vervullen.
Dus afwachten maar voor mij.
Nu zit ik bij uitzendbureaus en soms vraag ik mezelf af hoe die mensen mij zien ,ze willen dat ik baantjes aan gaat nemen voor een paar uur in de week zonder inwerken en daar sta ik dan alleen en je krijgt vaak ook nog geen reisgeld terwijl ik een eind moet rijden of de pont over moet.
Ik werk nu vaak al voor minder dan ik normaal krijg gewoon om te investeren in de toekomst maar vaak moet ik de dubbele uren werken om aan het geld te komen waarvoor ik nu thuis zit.
Ik ga graag de deur uit hoor daarom neem ik ook die baantjes aan maar ergens is het niet normaal.
Ik ken de gevolgen van muren op mij af krijgen.
Van de week had ik iemand aan de telefoon die me een baantje aan bood vanuit een uitzend bureau wat heel erg belachelijk was zoveel verlangde ze van mij ik moest eerst nieuwe kleren kopen en dan kreeg ik een belachelijk laag loon en geen reisgeld en dat voor tijdelijk en een paar uurtjes in de week plus ik moest 3 keer ervoor de pont over waar ik niets voor kreeg.
Ik zei dat ik deze keer het niet wilde en dus zou wachten of er iets anders zou zijn ,toen kreeg ik een snauw antwoord omdat ik een keer weigerde dat het uitzend bureau dan niet meer voor me verder zou zoeken.
Ik stond perplex gewoon.
Om een baantje te krijgen is het zo moeilijk en elke keer moet je weer verantwoorden waarom je nog geen baan hebt.
Ik ben best bereid om te werken maar als je merkt hoe afhankelijk je soms bent van de mensen van het uitzend bureau en hoe die je soms kunnen behandelen.
En als je dan weer iets hebt gevonden en je lichamelijke klachten strooien dan roet in het eten.
Zodat je ook dat weer moet verwerken.
En dan krijg je ook nog van die mensen die zeggen ik moet de hele dag werken jij hebt het maar makkelijk geen werk.
Dan springen de tranen in je ogen van boosheid.
Liefs Gonny