nachtelijk verstillen
waar luchten grauw
en adem mij ontglipt
als zucht diep in de nacht
’t geheime komen tikt
tik tik op ‘t raam
en beeld waaruit de liefde spreekt
klimt door de wasem
zoals de dooi de koude breekt
legt zich langs mij
in poel van mijn gestaar
als ‘k vraag wat er nog meer is
dan een schim van maan die daar
vangt uren in een hand
ze dorstig opslokt één voor één
en peilend in mijn ogen kijkt
wijl dagen stillen en ik ween
straalt teder mij op lijf
schilfert de stilte af
tot al mijn duistere gedachten
verdwijnen.
sunset 07-10-2007
Reacties op dit gedicht
| lonely 1: | Maandag, oktober 08, 2007 14:24 |
| prachtig! liefs en knuffel, hilde |
|
| Hilly N: | Zondag, oktober 07, 2007 20:01 |
| Het is weer schitterend. Lieve groet, Hilly |
|
| Jan van Dord: | Zondag, oktober 07, 2007 16:41 |
| Een diepe buiging !!!! jan |
|
| henk jans: | Zondag, oktober 07, 2007 13:31 |
| petje af. Sprekend gedicht groet Henk |
|
| dichterbij: | Zondag, oktober 07, 2007 13:14 |
| mooie poezie waar verdriet, liefde en een stil verlangen uit spreken lieve groet |
|
| rovago: | Zondag, oktober 07, 2007 10:38 |
| bewondering. Groetjes. Roger |
|
| conan: | Zondag, oktober 07, 2007 10:12 |
| verstillen...dit mooie woord. waaruit zoveel poëzie wordt geboren...van de grootste :) liefs conan*** |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||