zoveel mensen om me heen
en toch ben ik alleen
de warmte van de liefde is overal
maar ik zit in een diep koud dal
het is het dal van de eenzaamheid
waar ik de ergste pijnen lijd
ik heb het koud
want er is niemand die van me houd
het bloed en de traan
het is vreemd dat ze altijd samen gaan
de pijn en het verdriet
voor de liefde die me in de steek liet
het zwarte gat
waarin alles valt wat ik vroeger had
de eenzaamheid
die een groot stuk uit mijn hart bijt
de traan die valt
om het verdriet dat samen balt
niets houdt het tegen.
de liefde kent verschillende wegen
de één is waar je wilt zijn
de andere is vervuld van hevige pijn
dan valt de traan op de grond
de druppels spatten in het rond
liefde is als die traan
soms wou ik dat ze nooit had bestaan.