Wolkenflard
Tergend dansende vlekken hebben m’n zicht ontnomen
Fonkelende natte sterren komen op mijn brandende ogen
Mijn wangen in het zout, tot gepekeld vlees gekomen
Nadat ik droomde van de suiker, mezelf had voorgelogen
Het maanlicht werpt zijn schaduw, zodat ik lachend lijk
Maar diep van binnen, vreet de zure regen aan mijn hart
Tussen jou en mij een oceaan, zover weg, buiten vaarbereik
Wat er nu nog over blijft, niet meer dan een wolkenflard
Fonkelende natte sterren komen op mijn brandende ogen
Mijn wangen in het zout, tot gepekeld vlees gekomen
Nadat ik droomde van de suiker, mezelf had voorgelogen
Het maanlicht werpt zijn schaduw, zodat ik lachend lijk
Maar diep van binnen, vreet de zure regen aan mijn hart
Tussen jou en mij een oceaan, zover weg, buiten vaarbereik
Wat er nu nog over blijft, niet meer dan een wolkenflard
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Woensdag, oktober 10, 2007 19:57 |
| goed verwoord | |
| sunset: | Woensdag, oktober 10, 2007 11:22 |
| Wohw! Welk voelbaar verdrietig verlangen verwoord je hier. Groetjes, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Freyer | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||