met een brok in mn keel
met n brok in mn keel
en een traan op mn wang
staar ik door het raam naar buiten
waarom voel ik me steeds zo rot?
waarom ben ik steeds zo bang?
waarom kan ik mezelf niet uiten?
ik wil echt wel doorzetten
maar ik snap niet waar ik het voor doe
alles lijkt zo donker en zwart
voel me zo verward
en dat maakt me steeds zo moe
met een grote brok in mn keel
en een traan op mn wang
doe ik een grote stap naar achter
de gedachten dat het nog jaren
zo door zal gaan maakt me bang
ik kan toch niet blijven wachten?
en een traan op mn wang
staar ik door het raam naar buiten
waarom voel ik me steeds zo rot?
waarom ben ik steeds zo bang?
waarom kan ik mezelf niet uiten?
ik wil echt wel doorzetten
maar ik snap niet waar ik het voor doe
alles lijkt zo donker en zwart
voel me zo verward
en dat maakt me steeds zo moe
met een grote brok in mn keel
en een traan op mn wang
doe ik een grote stap naar achter
de gedachten dat het nog jaren
zo door zal gaan maakt me bang
ik kan toch niet blijven wachten?
Reacties op dit gedicht
| happiness.: | Donderdag, oktober 11, 2007 18:49 |
| herkenbaar. prachtig verwoord. liefs x |
|
| jasmientj..: | Donderdag, oktober 11, 2007 18:43 |
| prachtig gedicht | |
Over dit gedicht
| Auteur: *ann | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 11 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||