Niemand thuis
langdurig regen valt op je dagen
achter deuren blijft het donker
drink mijn zoveelste kop koffie
en begin tegen de muren te praten
geef mij maar de schuld
en ook de persoon
die ik graag wilde dat je was
maar niet de liefde die we hebben gehad
want dan zul je spijt krijgen
dagen gaan donker en stil voorbij
uren lijken zo langzaam te gaan
dat je denkt dat je zal sterven
dus probeer ik iemand te bellen
maar niemand neemt op
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Dinsdag, oktober 16, 2007 15:40 |
| erg eenzaam en droef klinkt dit...en regen kan uren zo rekken in duisternis...dat zelfs het getik onhoorbaar wordt... liefs kerima ellouise |
|
| lonely 1: | Dinsdag, oktober 16, 2007 12:16 |
| weer zo eenzaam en droef geschreven, geef je een troostende knuffel, ik hoop dat die een beetje helpt, liefs en xxxxx, hilde |
|
| Veerle_L: | Dinsdag, oktober 16, 2007 11:04 |
| Droefmooi geschreven. Sterkte Liefs,x |
|
| Windwhisper: | Dinsdag, oktober 16, 2007 10:59 |
| Het klinkt hartstikke droef als je dichterbij woonde kwam ik even op de koffie. Sterkte Rich liefs Cobie |
|
| Mariskatju: | Dinsdag, oktober 16, 2007 10:09 |
| MooIi verwoord ga zo door dikke x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dreamlover | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||