Al dagen hoopte ik...
Al dagen hoopte ik...
Al dagen hoopte ik.
Dat het anders zou zijn.
Maar niets was minder waar.
Toen je begon te spreken.
Tranen rolde over mij wangen.
Ik kon geen woord uitbrengen.
Zou het nog wel zinnen hebben.
Je was zo vastbesloten om te gaan.
Hier stond ik dan alleen en verlaten.
Alsof de wereld ten einde liep.
Al dagen hoopte ik.
Dat het anders zou zijn.
Maar niets was minder waar.
Toen je begon te spreken.
Tranen rolde over mij wangen.
Ik kon geen woord uitbrengen.
Zou het nog wel zinnen hebben.
Je was zo vastbesloten om te gaan.
Hier stond ik dan alleen en verlaten.
Alsof de wereld ten einde liep.
Reacties op dit gedicht
| Br0ken_R00sje: | Zaterdag, november 03, 2007 13:31 |
| knuffel | |
| Fari Sohi: | Zaterdag, oktober 27, 2007 22:25 |
| Het licht heb je al lieve Moongirl en de rest komt vanzelf, voel ik dan even, met jouw vastberadenheid. liefs, Fari |
|
| yellow: | Zaterdag, oktober 27, 2007 14:36 |
| Ik voel met je mee, Y. |
|
| kerima ellouise: | Zaterdag, oktober 27, 2007 12:39 |
| als hoop zich neerstort als lawines... liefs kerima ellouise |
|
| less - no more: | Zaterdag, oktober 27, 2007 12:38 |
| probeer het volgende continent te bereiken! Sterkte! sweets, Jan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: moongirl1982 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||