Alleen.
Even dacht ik, dat ik
er niet alleen voor stond.
Dat jullie er altijd voor me waren,
als ik het even niet meer trok.
Ik was bijna vergeten,
hoe het voelde om eenzaam te zijn.
Hoe het is, als je er niet meer tegen kan
en er niemand is die je troost.
Even dacht ik, dat ik weer wist,
hoe het voelde om gelukkig te zijn.
Maar blijkbaar was het
te mooi om waard te zijn.
En zal ik moeten
vechten.
Dag na dag.
Alleen.
Reacties op dit gedicht
| Knuffelbeertjuh: | Vrijdag, november 02, 2007 23:44 |
| ookal ken je me niet persoonlijk, je kan me altyd mailen dat weet je;) Knuffel! Ik hoop dat je snel weer wat vrolijker word! en dat je vrienden hun fout inzien, want het is een grote fout je te laten vallen! Succes! | |
| Melski: | Donderdag, november 01, 2007 14:35 |
| Herken het. Heel mooi en sterk geschreven. gr.Melski |
|
| Windwhisper: | Donderdag, november 01, 2007 14:26 |
| Je hebt het in elk geval nu kunnen dlen met anderen liefs Cobie |
|
| Br0kEn: | Donderdag, november 01, 2007 14:22 |
| heel mooi geschreven wens je veel sterkte en weet dat je hier met de freakjes nooit alleen bent dikke knuf |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Imbroglio. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2007 | ||
| Thema's: | ||