spreid mijn vleugels
elke keer wanneer iemand
mij om hulp vraagt
waar en wanneer dan ook
spreid ik mijn vleugels
om na degene toe te vliegen
en help ik ze
maar wanneer ik me ongelukkig voel
en om hulp vraag
zijn ze opeens zomaar
allemaal hun vleugels kwijt
je raakt je vleugels alleen kwijt als je ze nooit hebt gehad
en het verleren van vliegen is als het verleren van ademen
Reacties op dit gedicht
| DeathKiss: | Dinsdag, november 27, 2007 18:35 |
| Super! Ik lees jou gedichten graag en dit is een erg mooie!! xxx Knuff Deathkiss |
|
| Fari Sohi: | Dinsdag, november 20, 2007 15:41 |
| Mijn troostknuffel voor jou Nonalissa. Fari |
|
| CBR: | Zondag, november 11, 2007 15:03 |
| Soms weet je het maar na een tijdje of vervelend voorval wie je echte vrienden zijn. Mooi neergezet! liefs |
|
| xCatharina: | Zondag, november 11, 2007 15:00 |
| Dan zijn het geen echte vrienden. Je moet mensen helpen waarvan je weet dat ze jou ook altijd zullen helpen! Liefs! Catharina |
|
| Marousia: | Dinsdag, november 06, 2007 21:27 |
| Heel voelend verwoord om over na te denken, maar je weet dan wel wie je echte vrienden zijn. Liefs van Marousia | |
| kuifje: | Dinsdag, november 06, 2007 21:27 |
| wel dat is zeer jammer , je verdient ook geholpen te worden als jij altijd de anderen helpt .laat je niet doen é .zoek mensen die je wel altijd helpen | |
Over dit gedicht
| Auteur: nonalissa | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 06 november 2007 | ||
| Thema's: | ||